کره زمین خوش اندام ترین همه سیاره هاست؟ - وبلاگ تمبوک

به گزارش وبلاگ تمبوک، محقق ها می گویند هنگامی که این مینی نپتون ها گاز خود را از دست می دهند، از این [حد]حفره شعاعی سیاره ای رد می شوند و به اَبَرزمین تبدیل می شوند، ابرزمینی عظیم تر از سیاره ما.

نادرترین ابعاد [پیدا شده در]سیارات جوان تر، حدود 1.6 برابر شعاع زمین بود، این عدد در سیارات پیرتر به 1.8 شعاع زمین می رسید

بر اساس تحقیق های نو دانشمندان، انقباض سیارات عظیم در مدت میلیارد ها سال، احتمالا علت این راز چندین ساله را روشن می نماید که چرا سیاراتی با اندازه تقریبا دو برابر زمین، تا این حد در عالم کم است.

به گفته پژوهشگران از جمله دانشمندانی از موسسه (Flatiron) در ایالات متحده، در حالی که برنامه های اکتشاف سیاره ای، هزاران سیاره را کشف نموده اند که پیرامون ستاره های دوردست در گردش اند، تعداد سیارات فراخورشیدی با ابعاد بین 1.5تا دو برابر شعاع زمین بسیار کم است.

دانشمندان در این مطالعه که در آستروفیزیکال ژورنال منتشر شده، می گویند که این حفره شعاعی - که نخستین بار در سال 2017 کشف شد - ممکن است مربوط به فرایندی باشد که در آن، سیارات عظیم پوشیده شده از گاز (که مینی نپتون نامیده می شوند) در میلیارد ها سال با از میان رفتن جو خود، آب رفته و کوچک شده اند.

محقق ها می گویند هنگامی که این مینی نپتون ها گاز خود را از دست می دهند، از این [حد]حفره شعاعی سیاره ای رد می شوند و به اَبَرزمین تبدیل می شوند، ابرزمینی عظیم تر از سیاره ما. دانشمندان در این مطالعه، سیارات فراخورشیدی را که تلسکوپ فضایی کپلر ردیابی نموده است، در دو دسته تقسیم بندی کردند: جوان و پیر و این شکاف یا حفره شعاعی را دوباره ارزیابی و آنالیز کردند.

آن ها متوجه شدند که به طور میانگین، کمترین شعاع سیاره ای معمول در مجموعه [سیارات]جوان تر، از کم ترین شعاع سیاره ای معمول در مجموعه [سیارات]پیرتر، کوچک تر است.

در حالی که نادرترین ابعاد [پیدا شده در]سیارات جوان تر، حدود 1.6 برابر شعاع زمین بود، این عدد در سیارات پیرتر به 1.8 شعاع زمین می رسید. به بیان دیگر، دانشمندان دریافتند که این شکاف شعاعی بین سیارات فراخورشیدی، عمیق تر از آن است که پیش از این تصور می شد.

بر اساس این نتایج، دانشمندان اینگونه نظریه پردازی نموده اند که مینی نپتون ها ممکن است احتمالا در مدت میلیارد ها سال، با از دست دادن لایه های گازی خود به شدت کوچک شده باشند و فقط یک هسته جامد از خود به جا گذاشته باشند.

محقق ها بر این باورند که این شکاف شعاعی، یک حفره عظیم بین اَبَرزمین هایی با ابعاد عظیم تر از یک سو و مینی نپتون هایی با ابعاد کوچک تر از سوی دیگر است. مینی نپتون هایی که هنوز هم می توانند اتمسفر خود را نگه دارند.

پژوهشگران می گویند این فرایند برای مینی نپتون های عظیم تر، مینی نپتون هایی که به عظیم ترین اَبَرزمین ها تبدیل می شوند - بیشتر طول می کشد. اما ممکن است بر عظیم ترین سیارات گازی (که گرانش آن ها به قدر کافی قوی است تا اتمسفرشان را حفظ کند) اثری نداشته باشد.

مطالعات پیشین این نظریه را طرح نموده بودند که ابعاد سیاره ها به طور کلی در زمان تولد آن ها معین می شوند. [بر اساس نظریه های پیشین]سیارات، بسته به اینکه چه اندازه گاز در زمان شکل گیری در نزدیکی آن ها بوده، عظیم و متورم می شوند.

نظریه دیگری پیشنهاد داده بود که برخورد با سنگ های فضایی می توانسته به اتمسفر چگال و ضخیم سیارات صدمه زده باشد و مانع از این شده باشد که سیارات کوچک تر مقادیر زیادی از گاز را [پیرامون خود]جمع نمایند. سازوکاری که چیزی حدود 10 تا 100 میلیون سال به درازا می انجامد.

دانشمندان با یافته های کنونی مطمئن شده اند که این فرایند اغلب میلیارد ها سال زمان می برد و این مسئله نشان می دهد که انقباض و کوچک شدن سیاره ها به علت برخورد های سیاره ای یا به علت خاصیت ذاتی تشکیل سیارات نیست.

تریور دیوید، یکی از نویسندگان این مقاله و پژوهشگر عضو موسسه (Flatiron) در اظهاراتی گفت: نکته اصلی این است که سیارات، آنگونه که ما تمایل داریم تصور کنیم، کره هایی ایستا و ساخته شده از سنگ و گاز نیستند. بعضی از این سیارات در زمان شکل گیری، 10 برابر عظیم تر از ابعاد امروز خود بوده اند.

منبع: ایندیپندنت